oranjesoesjes
Gisteren ging ik foto’s van een eerder gegeven workshop afleveren bij Amsta, een zorginstelling in Amsterdam. Bij binnenkomst trof ik een ontroerend en aandoenlijk schouwspel; een stuk of 10 ouderen zaten knus aan een grote tafel in de gezamenlijke ruimte van het huis. Onder toeziend oog van de opgewekte begeleider Jose waren ze aan het plakken en knippen. Er hing een prettige, rustige sfeer. José begroette me enthousiast. “Zo, hier wordt goed gewerkt”, merkte ik op. Volgens José hadden de mensen er niet zo’n zin in, maar toch leek iedereen drukdoende om iets moois in elkaar te zetten.
Een aantal aanwezigen keek me onderzoekend aan, zouden ze me herkennen, vroeg ik me af. Een paar weken geleden hadden Linda Grool en ik (samen zijn wij LenS fotografie) de workshop fotograferen met je mobiel voor bijna dezelfde groep mensen gegeven en de foto’s daarvan kwam ik nu bij José afleveren.
Op weg terug naar huis vroeg ik me af waarom ik ontroerd was door het huiselijke tafereel van deze groep veelal dementerende ouderen, die samen maar toch ook heel erg in zichzelf gekeerd aan het knutselen waren. Het kwam zeker door de kwetsbaarheid van de bewoners, maar ook de montere, opgewekte manier waarop José de boel begeleidde. Met humor maar vooral ook respectvol. Ik voelde dat de mensen het fijn vonden om daar te zijn, dát trof me.
Als LenS fotografie geven wij workshops fotograferen met je mobiel. Die workshops geven we in onze studio aan liefhebbers, jong en oud, die regelmatig fotograferen met hun mobiele telefoon maar daar net iets beter in willen worden. Het is superleuk om te zien hoe enthousiast mensen aan de slag gaan en eigenlijk altijd wel iets van de workshop opsteken.
Daarnaast hebben we gemerkt dat vooral het onderdeel portretfotografie ook heel geschikt is voor (dementerende) ouderen in het gezelschap van een kind, kleinkind of mantelzorger. Doel van deze workshop is dat de deelnemers portretfoto’s van elkaar gaan nemen met de mobiele telefoon. Buiten dat dit een leuke activiteit is, stelt het kinderen en mantelzorgers in staat om in een ongecompliceerde setting samen met de oudere bezig te zijn én het levert vaak verrassend leuke foto’s en selfies op. De mensen van Amsta zorgen dat er iets lekkers te eten en te drinken is. Voor sommige deelnemers is dat het grootste pluspunt van de workshop. Eén deelnemer, vroeger zelf fotograaf geweest, had bij de laatste workshop vooral oog voor de soesjes die op tafel stonden maar liet zich ondertussen gewillig op de foto zetten. Wij van LenS fotografie leggen de interactie tussen de deelnemers vast wat ook mooie, intieme beelden oplevert.
Het beeld van de groep mensen rondom de tafel maakte me ook maar weer eens duidelijk hoe belangrijk het is, óók op hogere leeftijd en óók als je het misschien niet allemaal meer ze goed kan volgen, om uitgedaagd te worden om creatief te kunnen zijn. Om muziek te kunnen maken en beluisteren om verhalen te horen en zelf te kunnen vertellen, om gehoord en gezien te worden. Om dat te kunnen realiseren zijn zorgmedewerkers en vrijwilligers als José onmisbaar, die schijnbaar onvermoeibaar en monter leuke activiteiten bedenken en de bewoners uitnodigen en enthousiast maken om er aan deel te nemen.
Maar het is niet vanzelfsprekend dat zorgverleners, activiteitenbegeleiders en vrijwilligers voldoende tijd en ruimte hebben om dit soort creatieve activiteiten te organiseren, daar is geld voor nodig en aan geld is altijd gebrek in de zorg. Op dit soort activiteiten wordt meestal als eerste beknibbeld als er bezuinigd moet worden. Ouderenzorg staat over het algemeen toch al niet vooraan als de budgetten worden verdeeld.
Ik hoop dat ik, mocht het ooit zover komen, in een verzorgingshuis terecht kan waar een José is die mij iedere dag voor een paar uur meeneemt om iets leuks en creatiefs te gaan doen. Dit kan alleen als er voldoende budget is en als de zorgverleners voldoende tijd hebben om activiteiten uit te voeren. Dat ga ik maar ns extra laten meewegen bij mijn keuze bij de komende verkiezingen.
